Historia

Rok powstania: 1948

Podwaliny koszykówki we Wrocławiu stworzyły dwa koła wojskowe – „Pionier” przy Oficerskiej Szkole Wojsk Kształtowanych i „Podchorążak” przy OSP-1, które w latach 1947-1949 prowadziły bardzo ożywioną działalność. Na ich bazie kilka lat później powstaje OWKS Wrocław. Klub w pierwszych latach swojego istnienia rywalizuje m.in. w mistrzostwach Wojska Polskiego i Spartakiadach.

Sezon 1954/1955

CWKS Wrocław zajmuje drugie miejsce w turnieju barażowym o awans do II ligi co oznacza, że przyszłym roku zagra w wyższej klasie rozgrywkowej. Za swoimi plecami pozostawia m.in. Start Warszawę, Spartę Sopot i zdecydowanie najsłabszą ekipę Stali Zielona Góra.

Sezon 1955/1956

Wojskowi idą za ciosem i awansują do I ligi. Pierwsze miejsce zapewniają sobie już w pierwszej części sezonu. Sukces nie byłby możliwy bez oddelegowanego do Wrocławia trenera Ryszarda Stasika, który na polecenie krakowskiej WSWF ma kłaść podwaliny pod koszykówkę w CWKS-ie.

Sezon 1956/1957

Wrocławianie zajmują 4. lokatę w tabeli grupy A I ligi sezonu zasadniczego i walczą o miejsca 7-12. W turnieju rozegranym w sali WOSP-u na

Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu CWKS nie daje szans rywalom wygrywając wszystkie mecze. Ostatecznie drużyna prowadzona przez trenera Stasika zajmuje siódme miejsce, przed miejscowym rywalem – Gwardią. Wrocławianom przypada też pierwszy w historii klubu Puchar Polski.

W akcji wieloletni kapitan Śląska, olimpijczyk Kazimierz Frelkiewicz

Sezon 1957/1958

Klub pierwszy raz startuje pod nazwą Śląsk Wrocław i w końcowej klasyfikacji I ligi zajmuje 8. miejsce. W barwach „Trójkolorowych” debiutuje przyszły reprezentant kraju Kazimierz Frelkiewicz. Wojskowi kończą sezon porażką z mistrzem Polski Legią Warszawa. Po meczu wrocławscy kibice odśpiewują nowemu mistrzowi „100 lat”.

Sezon 1958/1959

W I lidze w barwach Lecha Poznań debiutuje późniejsza legenda Śląska Mieczysław Łopatka. Wojskowi drugi rok z rzędu zajmują ósme miejsce, tuż za Legią Warszawa. Śląsk sięga za to po Puchar Polski. W rozgrywanym we Wrocławiu turnieju finałowym podopieczni trenera Stasika przegrywają co prawda ze Spartą Kraków, ale w decydującym meczu pokonują Legią 69:57. Warto również wspomnieć o juniorach WKS-u, którzy zdobywają brązowy medal Mistrzostw Polski.

Sezon 1959/1960

Seniorzy Śląska po raz pierwszy na podium Mistrzostw Polski! Dzięki świetnej grze Jerzego Świątka, Władysława Kasińskiego, Zenona Matysika, Jana Wilczewskiego, Kazimierza Frelkiewicza i całej plejady młodych ale bardzo zdolnych graczy Wojskowi zdobywają brązowy medal i stają się co raz większą siłą I ligi.

Sezon 1960/1961

Pomimo dobrego początku sezonu Śląsk Wrocław przegrywa kilka ważnych spotkań II rundy i musi się zadowolić „dopiero” czwartym miejscem w końcowej klasyfikacji. Decydującym okazał się przegrany mecz w Krakowie przeciwko tamtejszej Wiśle przegrany 60:73.

Sezon 1961/1962

Przed ostatnią serią spotkań Wisła Kraków, Śląsk Wrocław, AZS AWF Warszawa i Legia Warszawa mają jednakowy dorobek punktowy. Wrocławianie z Mieczysławem Łopatką w składzie ogrywają na własnym parkiecie Wybrzeże Gdańsk 71:63 i przy jednoczesnych zwycięstwach pozostałej trójki o mistrzostwie decyduje bilans małych punktów. Ten Wojskowi mają niestety najsłabszy z całej czołówki i pechowo kończą sezon tuż za podium.

Sezon 1962/1963

Co nie udało się sezon wcześniej, udaje się tym razem. Wrocławianie dzielnie walczą w rundzie rewanżowej o awans na pozycję lidera, pokonują nawet późniejszego mistrza – Legię Warszawa – musząc się jednak zadowolić srebrnym medalem. Królem strzelców rozgrywek I ligi po raz drugi z rzędu zostaje Mieczysław Łopatka.

Sezon 1963/1964

Śląsk Wrocław przegrywa walkę o mistrzostwo Polski w ostatnich sekundach decydującego o tytule meczu z Wisłą Kraków. W kontrowersyjnych okolicznościach za piąty faul schodzi Mieczysław Łopatka, chwilę później punkty dla krakowian rzuca Bohdan Likszo i mecz kończy się wynikiem 73:71 dla „Białej Gwiazdy”.

Sezon 1964/1965

Pierwsze Mistrzostwo Polski staje się faktem! Podrażnieni zeszłorocznym rozstrzygnięciem Wojskowi zostawiają w tyle renomowane Wisłę Kraków i Start Lublin. O złotym medalu znów decyduje bilans małych punktów. W skład mistrzowskiej drużyny wchodzą m.in. wyśmienici Mieczysław Łopatka i Kazimierz Frelkiewicz.

Sezon 1965/1966

Śląsk pozyskuje utalentowanego rozgrywającego Ryszarda Białowąsa. Do Wisły Kraków odchodzi natomiast czołowy zawodnik Trójkolorowych w zeszłym sezonie Edward Grzywna. Osłabieni wrocławianie przegrywają dwa ważne mecze z Wisłą w Krakowie 78:82 oraz z Legią u siebie 90:94 co jak się później okazało decyduje o zdobyciu „zaledwie” brązowego medalu.

Sezon 1966/1967

Zespół występuje po raz pierwszy pod szyldem WKS Śląsk Wrocław. Nieoczekiwanym mistrzem Polski zostaje AZS Warszawa, druga jest Wisła Kraków, natomiast podopieczni trenera Stasika zajmują trzecie miejsce. Szansa na srebro jest dość spora, lecz wrocławianie zaprzepaszczają ją przegrywając w końcówce sezonu z „Białą Gwiazdą”.

Sezon 1967/1968

„Trójkolorowi” bez medalu pierwszy raz od pięciu lat. W końcowej klasyfikacji niespodziewanie ustępują Wybrzeżu Gdańsk i kończą sezon na 4. miejscu. Drużynę w dalszym ciągu prowadzi Ryszard Stasik, a barwy Śląska bronią m.in. Kazimierz Frelkiewicz, Mieczysław Łopatka, Jerzy Świątek i Ryszard Białowąs.

Sezon 1968/1969

Do zespołu WKS Śląska Wrocław dołącza Jerzy Hnida. Wrocławianie po wielkim zwycięstwie w 17. kolejce nad Legią Warszawa 84:75 odzyskują wiarę w zdobycie mistrzostwa Polski i na dwie serie spotkań przed zakończeniem sezonu przewodzą tabeli I ligi. Śląsk jednak nie wytrzymuje presji i ulega innemu klubowi ze stolicy – Polonii 71:73. Porażka grzebie szansę Wojskowych nie tylko na zdobycie tytułu, ale też na srebrny medal. W odniesieniu sukcesu nie pomaga nawet wysokie zwycięstwo z Koroną Kraków w ostatniej kolejce – drugie miejsce przypada Wiśle Kraków, która w rundzie rewanżowej odnosi komplet zwycięstw.

Sezon 1969/1970

Wrocławianie po raz pierwszy w historii pokazują się szerszej publiczności. Drugą połowę meczu w Warszawie, gdzie Śląsk ogrywa wielką Legię „na żywo” pokazuje Telewizja Polska. Wojskowi do 7. kolejki są niepokonani. Potem jednak następuje przerwa w rozgrywkach na mecze reprezentacji, która wpływa na podopiecznych Ryszarda Stasika niekorzystnie – Śląsk niespodziewanie przegrywa z ósmą w tabeli Lublinianką 67:68. Dzień później lepsza od „Trójkolorowych” okazuje się Polonia Warszawa. Kryzys jest na szczęście niezbyt długi i po zwycięstwie nad Wybrzeżem aktualny brązowy medalista MP wraca na fotel lidera, którego jak się później okazuje nie oddaje do końca sezonu. WKS Mistrzem Polski!

Sezon 1970/1971

Śląsk swoje mecze rozgrywa w nowo wybudowanej hali „Kosynierka” przy ul. Mieszczańskiej. Forma podopiecznych Ryszarda Stasika okazuje się bardzo niestabilna i obok znakomitych występów przeciwko Wiśle i Wybrzeżu Śląsk notuje porażki z Lublinianką, Polonią Warszawa oraz Górnikiem Wałbrzych. Sezon kończy na 3. miejscu. Na osłodę pozostaje Puchar Polski wywalczony w turnieju finałowym w Kielcach, który zapewnia start w Pucharze Zdobywców Pucharów w przyszłym sezonie. W tym roku WKS odpada z Pucharu Europy już w II rundzie po porażce z mistrzem Jugosławii Olimpiją Lublana (60:74 i 94:89).

Sezon 1971/1972

Ławkę trenerską obejmuje Jerzy Świątek. Jego drużyna zdobywa wicemistrzostwo Polski i sięga trzeci raz w historii po Puchar Polski. Do zespołu dołącza 19-letni Jacek Kalinowski – przyszła gwiazda Śląska. Pierwsze skrzypce grają doświadczony Kazimierz Frelkiewicz i Ryszard Białowąs. Meczem sezonu wybrano mecz w „Kosynierce” przeciwko Wybrzeżu Gdańsk. Dwie minuty przed końcem spotkania wrocławianie przegrywają sześcioma punktami, jednak trzy skuteczne akcje Ryszarda Białowąsa i trafienie Jerzego Frołowa na 5 sekund przed ostatnią syreną pozbawiają gdańszczan nadziei na korzystny wynik.

Sezon 1972/1973

Drużynę opuszcza Mieczysław Łopatka, który dostaje zgodę na grę zagranicą. Śląsk nie zamierza jednak rezygnować z gry o najwyższe cele i po raz kolejny znajduje się na podium. Brązowy medal MP i Puchar Polski uznaje się za sukces młodej drużyny. Trzecie miejsce przypada wrocławianom w ostatnim meczu sezonu, w którym pokonują oni Wisłę Kraków 74:72. W Pucharze Zdobywców Pucharów „Trójkolorowi” odpadają w III rundzie po porażce z Mobilguattro Mediolan.

Sezon 1973/1974

Za Jerzego Świątka w rolę trenera wciela się pracujący ostatnio z kobiecej koszykówce Eugeniusz Spisacki. Pod jego wodzą Śląsk zasłużenie zajmuje 3. miejsce w końcowej klasyfikacji, mimo iż rywale „robią wszystko”, by dać się wyprzedzić. Dwie porażki z Pogonią Szczecin zadecydowały, że Wojskowi o tytuł powalczą.

Sezon 1974/1975

Po raz kolejny zmiana na ławce trenerskiej. W nowym sezonie szkoleniowcem Śląska jest Zenon Jaźwierski. Sportową karierę kończy Kazimierz Frelkiewicz. W jego miejsce do Wojskowych trafia powracający z Legii Warszawa Jerzy Frołów, a także wychowanek Lublinianki Zdzisław Szabała. Wrocławianie dobrze prezentują się w meczach z mocniejszymi rywalami, jednak dobrnięcie do czołówki uniemożliwiają im przegrane spotkania z zespołami z dołu tabeli – Lublinianką, Startem, Spójnią, czy Lechem Poznań. Sezon kończą dopiero na piątym miejscu – za Resovią, Wisłą, Wybrzeżem i Polonią.

Sezon 1975/1976

Zespół wzmacnia Ryszard Prostak. Wrocławianie wygrywają ważne spotkanie z Wybrzeżem Gdańsk 83:78 i włączają się do walki o medale. Nasilający się konflikt na linii trener – zawodnicy prowadzi jednak do katastrofy. W decydującej fazie sezonu Śląsk ponosi druzgocącą porażkę z Wisłą Kraków (47:109) i ostatecznie zajmuje 4. miejsce, tuż za Resovią Rzeszów. Puchar Polski zostaje przez „Trójkolorowych” potraktowany lekceważąco – Wojskowi odpadają już w pierwszym etapie rywalizacji. Na pocieszenie kibicom Śląskowi pozostał złoty medal Mistrzostw Polski juniorów starszych.

Sezon 1976/1977

To już 21. sezon Śląska na boiskach ekstraklasy! W klubie dochodzi do poważnych zmian kadrowych – nowym trenerem zostaje Mieczysław Łopatka. Pod jego wodzą wrocławianie sięgają po podwójną koronę, dzięki czemu w przyszłym sezonie zagrają o Puchar Europy. „Trójkolorowi” mistrzostwo pieczętują jeszcze przed turniejem finałowym we Wrocławiu, w którym mogła pokazać się niezwykle utalentowana młodzież. Pięć porażek i ani jednego zwycięstwa nie wpływa na pozycję Śląska na koniec sezonu. Z kolei w Pucharze Polski wrocławianie plasują się przed Lechem, ŁKS-em Łódź i Zagłębiem Sosnowiec.

Sezon 1977/1978

WKS Śląsk Wrocław w grupie E Pucharu Europy mierzy się z Jugoplastiką Split, Panathinaikosem Ateny i Honwedem Budapeszt. Podopieczni Mieczysława Łopatki wygrywają tylko jedno spotkanie – we Wrocławiu z Honwedem 88:86 – i odpadają z rywalizacji. Na krajowym podwórku sięgają po srebrny medal, ustępując tylko Wybrzeżu Gdańsk.

Sezon 1978/1979

Wzmocniony Dariuszem Zeligiem Śląsk znów staje do gry w europejskich pucharach. Tym razem w Pucharze Zdobywców Pucharów wrocławianie najpierw pokonują fińskie Playhonka Espoo Helsinki, pomimo 11-punktowej straty z pierwszego meczu. W drugiej rundzie dwukrotnie ogrywają zdobywcę Pucharu Szwecji, Basket Helsinborg i awansują do fazy grupowej. Tam muszą jednak uznać wyższość Asvelu Villeurbanne (Francja), Gabetti Cantu (Włochy) i EBBC Den Bosch (Holandia). Doświadczenie z aren międzynarodowych pomaga Śląskowi w odniesieniu kolejnego sukcesu w I lidze. Wrocławianie dominują w rozgrywkach i zdobywają kolejne złoto do swojej kolekcji. W „5” ligi według Przeglądu Sportowego znajduje się nowopozyskany Zelig.

Sezon 1979/1980

Ryszard Białowąs zawiesza buty na kołku. Po kilku sezonach spędzonych w Śląsku Wrocław postanawia zakończyć swoją sportową karierę. Wrocławianom nie przeszkadza to jednak w zdobyciu kolejnego tytułu i wygraniu Pucharu Polski. Drugi raz z rzędu do „5” ligi zostaje wybrany Dariusz Zelig. Po raz pierwszy w drugiej lidze pojawiają się rezerwy WKS-u. Wojskowi w swojej grupie zajmują siódme miejsce z bilansem 13 zwycięstw i 23 porażek, zapewniając sobie spokojne utrzymanie w rozgrywkach. W sezonie 1979/1980 żadna polska drużyna nie wystepuje w europejskich pucharach.